Anne olalı bugün tam bir ay oldu,benim güzel kızım artık bir aylık:)Zaman ne çabuk geçiyor dicem ama yok ya o kadar da çabuk geçmiyor sanırım.Özellikle anneliğin ilk günleri oldukça sıkıntılıydı.Bir yandan ameliyat yerimin sızlaması,hareketlerimin kısıtlı olması,bebeğimle yeteri kadar ilgilenememek beni oldukça yıpratmıştı.Sağolsun annem ve kayınvalidem ilk iki hafta bizi yalnız bırakmadılar.Ben köşe minderi gibiydim:))Bir de sürekli ağlama nöbetleri geçiriyordum,canım acıyor diye:(((On gün kadar sürdü bu sıkıntılar,sonra azaldı acılarım.Sezaryenle doğumu kimseye tavsiye etmem,benim canım çok yandı...Keşke normal doğurabilseydim,ama nasip olmadı işte biliyorsunuz...
Eşim de sağolsun bir an olsun beni yalnız bırakmadı,bebeğimizin bakımıyla yakından ilgilendi.Doğrusu bu kadarını beklemiyordum.Annelerimiz gidip kızımızla başbaşa kalınca anne babalığımız resmen başladı:))Sağolsun bizim kız pek bir cool:)))Gaz sancıları başlayana kadar bizi hiç üzmedi diyebilirim.Ama üç haftadan sonra gaz sancıları başladı ve bizim de elimiz ayağımıza dolaşmaya başladı:((Uykusuz geceler,bitkin haller...Sonrasında doktorumuzun verdiği bir damla oldukça faydalı oldu.ama yine de şikayetlerimiz bitmiş değil...Eşim yardım etmese ne yapardım bilmiyorum..Okuldan sonra eve koşa koşa geliyor biricik aşkım,kızımızın her şeyiyle ilgileniyor Allah razı olsun...Çok şanslıyım biliyorum,aman nazar değmesin.Aminnnn...:)
Geceleri defalarca uyanmak,emzir,alt değiştir,uyut,uyumuyorsa pışpışla..Bu döngü sürekli devam ediyor:)Bazen rüyamda Zeliha'yı emzirdiğimi görüyorum bir uyanıyorum,yanımda uyuyor.Hangisi rüya hangisi gerçek karıştırıyorum:))Gündüzleri öğlene kadar evde kızımla başbaşayız.Babamız gelene kadar kızımı uyutur uyutmaz yemek,temizlik derdine düşüyorum.İki arada bir derede bir iş yapışım var görmeniz lazım:)))Meğer eskiden sallana sallana iş yapıyormuşum ben.Şimdi kendi hızıma hayran kalıyorum:))
Kızımı doğduğu ilk saatlerden beri emziriyorum,önceleri sütüm az geldi ama zamanla arttı.Sütümün az geldiği zamanlarda mama takviyesi yaptık.Zeliha tombiş doğunca beslenmesine daha da dikkat etmek zorunda kaldık,kan şekerinin düşmemesi gerekiyormuş çünkü.Hala günde 2-3 kez gerektiğinde mama veriyorum.Anne sütüne de tam gaz devam.Sütüm az geldiği için ne kadar bunalıma girdim,ne kadar ağladım anlatamam.Ama doktorum stres yapmamı yasaklayınca,durumu kabullendim,şimdi sütüm gelmeyince,bebeğimin doymadığını anladığımda mama vermekten kaçınmıyorum.Yeter ki minnoşum doysun,aç kalmasın.Mamamız da özel bir mama,gazlı bebekler için satılan ,eczane eczane gezdikten sonra depodan getirttiğimiz bir mama.
Bu arada bugün kızımla ilk defa yalnız başıma dışarı çıktım.Bebeğimi sardım sarmaladım,arabasına yatırdım,doğru sağlık ocağına aşı yaptırmaya.Ah benim bebişim pek bir ağladı iğne yapılırken ama sonra hemen sustu:))Üzmedi anneciğini:)))
Akşam üzeri de doktor kontrolü için hastaneye gittik ailecek.Kızımız tam 5 kilo olmuş:))Ah tombiş kuzum benim,çok şükür sağlığı iyi ve herşey yolunda gidiyor.Annelik çok zormuş çoooook...Zor ama bir o kadar da inanılmaz bir mutluluk kaynağı:)Onu uyurken,beslerken izlemeye bayılıyorum:)Ne kadar masum,ne kadar güzel....Şimdi bu bizim kızımız mı diye düşünüyorum,karnımda aylarca büyümesini takip ettiğimiz,doğsun diye sabırsızlandığımız yavrumuz...Nasıl güzel duygular bunlar anlatamam...Allah bütün isteyenlere nasip etsin bu duyguları yaşamayı..Canım yavrum iyi ki doğdun,seni veren Allah'a şükürler olsun...